...a może jednak nie...

   ...chyba jednak nie do końca pożegnaliśmy lato :-) Dlaczego? Ano za sprawą chłopskiej koszuli, wiejskiego wdzianka, kubraczka na wykopki czy co tam jeszcze można sobie wymyślić (te skojarzenia pewnie nasuną się mojemu Ojcu, kiedy zobaczy ową koszulinę). Ale od początku...

   W wakacje pojechaliśmy w Bieszczady. Miło spędzony czas zakończyliśmy małymi zakupami w pobliskich sklepikach - wszak pamiątka musi być ;-)
Pan Mąż od dawna chorował na góralską koszulę, najelpiej taką, jaką nosił Janosik (no cóż, różne ludzie upodobania mają ;-]  ). Tuż obok słynnej Siekierezady, jest sklep z rękodziełem, do którego rzecz jasna pobiegłam w trakcie oczekiwania na obiad. Po powrocie Pan Mąż zapytał, czy nie widziałam tam aby koszul jakichś, bo chciałby. Ano widziałam. I zaciągnęłam Pana Męża na przymiarki. Do przymiarek jednak nie doszło, bo jak tylko zobaczyliśmy ceny tych koszul, to ledwo powstrzymaliśmy atak serca (każde swojego). Nieco zbici z tropu zbyt wygórowanym chciejstwem sprzedawcy, wróciliśmy do knajlpki na posiłek. Widząc, że Pan Mąż jest wyraźnie zawiedziony, stwierdziłam, że przecież "mogę Ci taką uszyć, no, może bez tych chaftów krzyżykowych, ale mogę...". Facjata mu się rozjaśniła i z lżejszym sercem wracał do domu.
   Po powrocie jednak, temat na chwilę gdzieś się zawieruszył, przytłumiony codziennymi sprawami. Ale ostatnio przeglądając stronę internetową Burdy, zobaczyłam lnianą męską koszulę, którą widziałam też już u kilku blogerek. Stwierdziłam, że nie ma na co czekać, trzeba kupić len i szyć! Problem pojawił się natomiast z wykrojem, bo owa Burda, w której był wykrój na koszulę, wydana była w 2013 roku, a ja jej nie mam. Redakcja Burdy także na chwilę obecną nie dysponuje archiwalnymi magazynami, więc "radź sobie sama, babo"...
Jestem z natury w gorącej wodzie kąpana, nie chciało mi się przetrząsać internetu i wypytywać na różnych forach o ten archiwalny numer, więc oświadczyłam Mężowi, że jeśli chce koszulę, to także z koszulą musi się pożegnać. Jakąś starą.
   Poszperałam w męskiej szafie, znalazłam od lat nie noszoną koszulinę wizytową, rozprułam i odrysowałam podstawowy wykrój. Dodałam pęknięcie przy dekolcie i gotowe. Cała radosna nakazałam przymiarki, potem naniosłam kilka poprawek i obfotografowałam Pana Męża w wygniecionej, jak psu z gardła, nie wypranej jeszcze, ślicznej biało-kremowej koszuli z lnu z wiskozą.
Jestem dumna jak paw ;-) a Pan Mąż wyraźnie zadowolony, bo zamówił już drugą (i żeby nie było tak łatwo - z chaftem).
Tak więc efekty mojej wczorajszej nocnej pracy znajdziecie poniżej. Ja tymczasem uciekam do pracy, życząc Wam udanej środy :D

Pozdrawiam,
Promyk

PS
Wybaczcie "bezgłowe" zdjęcia, ale Pan Mąż w dalszym ciągu pragnie pozostać anonimowy :-)