Wór pokutny

      Nie wiem, jakim cudem mi się to udało, ale jeszcze gdzieś przed świętami wyłuskałam chwilę czasu i uszyłam sobie dwie dresowe sukienki. Na widok tej, której zdjęcia za chwilę zobaczycie, mąż zapytał: "A co to za wór pokutny...?"  Odparowałam mu, że w ogóle na niczym się nie zna i niech lepiej mnie nie drażni, bo mu ryby po grecku nie zrobię ;-)  Faceci...

      Założenie było takie samo, jak zawsze - sukienka ma być wygodna. Wolność dla brzucha przede wszystkim! ;-) Zresztą po świętach wszelkie luźne modele ubrań były jak najbardziej wskazane :-)
Tak więc uszyłam zieloną kieckę. I tak, ma trochę fason wielkiego wora, ale jest właśnie taka, jak chciałam - wygodna i w moim ulubionym kolorze, w którym jest mi do twarzy. Świetnie komponuje się ze wszelkimi krótkimi kurtkami typu ramoneska, kurtka motocyklowa czy klasyczna jeansowa. Jedyny jej minus, to fakt, że kiedy ją zakładam, nie mam nic wspólnego z kobietą pełną seksapilu, ale jakoś nie spędza mi to snu z powiek.

      Samo szycie okazało się banalnie proste (nie licząc poprawek - jak zwykle skroiłam sukienkę zbyt szeroką i co chwilę zwężałam). Ze względu na zewnętrzne kieszenie i surowe wykończenia postanowiłam, że szwów wewnętrznych też nie będę obrzucać. Tak, odezwał się mój wewnętrzny leń, ale tkanina praktycznie wcale się nie strzępi, więc zaoszczędziłam nici, czas i nerwy ;-) Kieszenie przeszyłam zygzakiem, żeby się nie rozciągały. Okazało się jednak, że dość mocno odstają, dlatego zrobiłam na nich małą szczypankę (widać na zdjęciu). I noszę się teraz na zielono, zaklinając wiosnę, żeby przyszła jak najszybciej. Bo chociaż ferie zamierzam spędzić na nartach, to jednak zdecydowanie wolałabym już szukać przebiśniegów :-)

Pozdrawiam,
Promyk